‘Hoe kan een mens met fysieke mankementen en pijnklachten toch flow in het leven ervaren?’ Deze vraag werd me gesteld naar aanleiding van een tekst die ik deelde over aanvaarding op de sociale media. Een mooie vraag die vast bij meer mensen leeft.
Auw!
Deze vraag gaat niet over het willen wegwuiven of wegmoffelen van hartzeer, moeilijkheden en pijn. Eerder juist het tegenovergestelde; het gaat over het toestaan van wat we ervaren en het stoppen met ertegen te vechten. (Wat natuurlijk niet betekent dat je stopt met doen wat binnen je vermogen ligt om de situatie te verbeteren.) Maar hemeltje lief, dat klinkt zo gemakkelijk: stoppen met vechten tegen wat er is. Maar wat nu als wat er is, pijnlijk is? Wat nu als je het gevoel hebt dat als je je ervoor opent en het toestaat, je daarmee aangeeft dat je het oké vindt wat er is? Terwijl alles in je lichaam en geest je juist toeschreeuwt dat het helemaal niet oké is! Wat nu als je levensomstandigheden echt pijnlijk zijn of verre van hoe jij wilt dat ze zijn?
Genade
Want hoe kun je nou in vrede zijn en een flow ervaren terwijl je lichaam beperkingen en pijnklachten heeft? Terwijl je geldproblemen hebt? Terwijl je een groot verlies meemaakt? Terwijl krachtige ego-patronen je meesleuren in hun val? Toch heb je vast wel eens ervaren dat juist op dit soort momenten je ego open kan breken. De tegenslag is te groot en je houdt het vechten tegen wat er is gewoonweg niet meer vol. Je breekt en… beland in de armen van genade! Je voelt een aanwezigheid die groter is dan het ego, innig verbonden met al wat is. Vervullend, zingevend, zonder dat je het uit kunt leggen of begrijpt. Aan de feitelijkheid van je situatie is niets veranderd en toch is het goed zo.
En lijden
WAAAAAT, goed zo?! HOEZO GOED ZO!? En dan begint het riedeltje weer. Het ego heeft even kunnen rusten en komt met hernieuwde kracht terug om je aandacht weer te kapen. ‘Hoe kan het nu goed zijn terwijl …. (vul maar in).’ En zelfs wanneer er even geen persoonlijk lijden is dan heeft het ego daar ook een oplossing voor; het lijden in de wereld. ‘Hoe kun je nu in vrede zijn terwijl er zoveel lijden in de wereld is. Egoïst!’
Ik weet het, het lijkt helemaal niet goed. Want dat het goed is betekent ook niet dat een situatie persé fijn is of leuk of prettig. Voor het ego voelt de overgave als capitulatie. Alsof overgave aan wat is, betekent dat je de situatie goedkeurt en alsof er niets meer zal veranderen.
Een open deur
Wat er is, dat is wat er is. En alleen daarin kun je vervulling, vrede, geluk en de flow vinden. Dat is een open deur, behalve voor ons ego. Die zal zich blijven verzetten tegen wat is, in de hoop dat de situatie daarmee verandert. Ieder van ons heeft zijn eigen unieke levensthema waarmee wordt geworsteld. Daar waar de ene persoon te maken heeft met fysieke klachten, heeft de ander te maken met geldissues en weer een ander met relatiegedoe. Niemand ontspringt de dans en het zijn precies de issues die je hebt, die jouw specifieke poort vormen naar innerlijke vrede. De genade en diepe verbinding met al wat is; het volledig zijn, is er altijd. Het is voelbaar in de diepere dimensie van zijn; in de is-heid van het leven. Juist daar waar je je tegen verzet!
Jouw levenssituatie vormt precies de juiste omstandigheid voor jouw ontwaken.
Heling
Dat betekent dat de lichamelijke beperkingen en pijn in het leven van de vraagsteller haar poort naar bevrijding zijn. En hoewel het juist lijkt alsof het de lichamelijke beperkingen en de pijn zijn die ervoor zorgen dat er geen geluk en flow is, is het juist haar verzet tegen de situatie die daarvoor zorgt. Zodra ze dit doorziet licht de is-heid van het leven weer op en kunnen rouwverwerking en heling op gang komen. Hoop en dromen zullen ineenstorten. De hoop en dromen van hoe ze had gewild dat haar leven eruit zou zien. Haar hart zal openbreken. Boosheid, verdriet en alle gevoelens zullen gevoeld worden. En bovenal zal de diepere dimensie van zijn, haar heel zijn, vanuit de achtergrond van haar ervaring naar voren treden. En hoewel het de fysieke pijn en beperking waarschijnlijk niet weg zal nemen, zal het wel een onnoembare vrede en potentieel openen die nu aan het zicht onttrokken zijn. De levensflow rijst juist overvloedig op uit wat is. Niet uit hoe je persé wilt dat het is (hoe begrijpelijk dat ook is!). Wat ik beschrijf is overigens iets wat de vraagsteller al vaker heeft ervaren maar tijdelijk is vergeten.
Kopje onder gaan
Zoals we dat allemaal tijdelijk vergeten wanneer we kopje onder gaan in een pijn-patroon en in ego-stukken. Opeens raakt onze aandacht gevangen in een beperkt en pijnlijk perspectief van waaruit we dan leven. Het lijkt wel of we ons levensthema meerdere keren, vanuit verschillende invalshoeken tegenkomen om te doorzien en helen. Als in een spiraal. En iedere keer kun je er weer kopje onder in gaan. Maar wie gaat kopje onder? Ben jij dat of is dat het ego die grip probeert te houden, dat verliest en kopje onder gaat in zichzelf? Want werkelijk, kun JIJ kopje onder gaan? Waar komt het plotselinge inzicht vandaan dat je weer wakker maakt? Waar komt de impuls vandaan om net even die tekst te lezen die je de ogen opent? Dat iemand net de juiste woorden tegen je spreekt?
Je bent onmetelijk. Tegelijkertijd ben je zo geconditioneerd om te denken dat je beperkt bent tot je lichaam, geest en geschiedenis, dat het logisch is dat jouw onmetelijkheid door al die lagen van conditioneringen heen moet schijnen, voordat het allemaal met elkaar is uitgelijnd en samenvalt.
Liefs,
Linda