Lieve lezer,
Stel dat je leven als een droom is.
Zolang we geloven dat we enkel een droompersonage zijn, zal de kracht van onze verlangens en angsten de aandacht heel gemakkelijk de droom intrekken en zullen we geloof hechten aan de inhoud ervan. We hebben dan niet door wie we in werkelijkheid zijn en ons leven beperkt zich tot wat we als droompersonage ervaren. Dit is de reden dat binnen non-dualiteit, het boeddhisme, in kloosters of bij sjamanen zoveel aandacht wordt besteed aan het pad van onthechten. Zodat we ontdekken wat en wie we werkelijk zijn.
WANNEER ONTHECHTEN HECHTEN WORDT
Maar dit pad van onthechting stuit al heel snel op een paradox. Want wanneer je geen geloof meer hecht aan de inhoud van de droom, betekent dat niet dat de droom zelf oplost, tenzij de droompersonage sterft. En in de droom is een gezonde hechting tussen ouders en kind bijvoorbeeld onderdeel van wat zich afspeelt. Evenals een verbinding aangaan met andere personages, omgevingen en dieren. Wanneer je in de droom een dierbare verliest dan doet dit pijn. Dat is niet een teken dat je gelooft in illusies, het is een teken dat je leeft.
Je kunt in de droom celibatair of in afzondering gaan leven, zoals sommige monniken dat doen, om je leven te wijden aan God, aan de hoogste waarheid, maar daarmee verdwijnt het menselijk leven niet. Je wordt er alleen wat minder mee geconfronteerd. Hoewel tijd voor verstilling, naar binnen keren en ontdekken wat je allemaal niet bent onmisbaar is om jezelf te leren kennen, raken sommige mensen gehecht aan ‘het onthecht zijn’. Wat eigenlijk gewoon een spirituele vorm van hechten is. Namelijk een hechten aan non-dualiteit, aan je vormloze natuur. Natuurlijk kan in afzondering of in een klooster leven ook een roeping zijn en alles behalve hechten.
ALS JE MIDDEN IN HET LEVEN STAAT
Ik schat in dat het leven jou geen kloosterleven heeft gegeven en dat je te maken hebt met werkzaamheden, contact met collega’s, gezinsleden en geliefden. En dat is niet voor niets. Blijkbaar wil het leven in zijn volledigheid geleefd worden. Vol en ledig tegelijkertijd.
Het is een pittige reis om je te openen voor je menselijke ervaringen. Dat is natuurlijk ook de reden dat sommige mensen het liever uit de weg gaan. Gerechtvaardigd met het argument dat alles goed is zoals het is en dat er helemaal geen doener bestaat. De doener is immers slechts een droompersonage die tot leven gedroomd wordt. En hoewel dit ten diepste waar is, is het niet de volledige waarheid. Wanneer je realiseert wie je ten diepste bent vraagt het leven op een gegeven moment van je om je te openen voor de volledigheid. Om droom, droompersonage en dromer te zijn en tegelijkertijd daaraan voorbij te gaan.
KOPJE ONDER GAAN
Juist de uitdagingen in je leven helpen je om de realisatie van vol-ledigheid te verdiepen. Regelmatig ging ik weer kopje onder in de inhoud van mijn leven en wilde ik bijvoorbeeld van alles en nog wat bereiken in de hoop daarmee gelukkig te worden. Zodra dit gebeurde bouwde spanning zich op als hulpbron om me weer wakker te maken.
Het kopje onder gaan geeft ons misschien wel de belangrijkste lessen, inzichten en mogelijkheden tot bevrijding. Het geeft niet dat je kopje onder gaat. Want wie gaat kopje onder? De droompersonage? Wie is zich daarvan bewust? En wie of wat zorgt ervoor dat je weer boven komt?
Daarin mag je smelten en op vertrouwen. Vergelijkingen met ‘droom’, ‘film’ of ‘oceaan’ zijn er om ons te openen voor de werkelijkheid. Zodra we ervaren wat hiermee wordt bedoeld, is het echter de bedoeling dat we aan de vergelijking voorbij gaan en deze ook weer loslaten. Want je leven is geen oceaan, geen droom en geen film. Het is áls een droom, áls een film en áls een oceaan. Als je gelooft dat je leven een droom ís geloof je slechts in een nieuw concept. Een concept dat de werkelijkheid kadert terwijl die niet te kaderen valt.
Liefs,
Linda