We hebben er allemaal mee te maken. Met uitdagingen. Ze tonen ons vaak wat we nog over onszelf en het leven geloven. Mijn hemel wat kunnen ze pittig zijn. Want geloven velen van ons niet op de een of andere manier in een onveilig universum? Door pijnlijke ervaringen gepokt en gemazeld? En wat zien we dan? En durven we daar doorheen te kijken? Durven we liefde te belichamen, ook wanneer ons dat dwars door uitdagingen loodst?

Het leven bewijst je niet dat het waar is wat je gelooft.
Het laat je de kracht zien van ergens in geloven.

 

Gewoon met alles wat je voelt

Dat uitdagingen angsten oproepen en allerlei gedachten en gevoelens losmaken is zo logisch. De uitdaging is om het te verdragen en ermee te zijn. Er eventueel kopje onder in te gaan, omdat ertegen vechten enkel overlevingsmechanismen versterkt. En hoewel je het met dat vechten misschien overleeft, betaal je er een hoge prijs mee. De prijs van het continue bevestigen, herbeleven en tegelijk onderdrukken en vermijden van de oorspronkelijke pijn.

Trouw zijn aan jezelf

Een uitdaging lijkt aan ons te vragen in hoeverre we trouw durven zijn aan onszelf. Durven we die grens die we voelen te stellen? Durven we ervoor te kiezen om ergens ja tegen te zeggen, al lijkt het onzinnig? Durven we onze waarheid uit te spreken en te belichamen? Durven we houvast los te laten en erop te vertrouwen dat ons zelf weet wat het doet? En dan heb ik het niet over ons ‘kleine’ zelf; onze persoonlijkheid. Ik heb het over ons wezenlijke zelf, de bron van alles.

Grip versus overgave

We hebben allemaal geleerd om te vertrouwen in ons kleine zelf, om maar te overleven in deze wereld. Door proberen grip uit te oefenen over de situatie. Maar uitdagingen tornen daaraan en kunnen ons doen beseffen dat we die grip helemaal niet wezenlijk hebben. Denk maar aan uitdagingen als (plotselinge) ziekte, overlijden van een dierbare, verlies van werk, echtscheiding en dergelijke. Het overkomt ons allemaal. En dan staan we voor een keuze. Kiezen voor een hernieuwd investeren in onze oude overlevingsmechanismen, zodat we herhalen wat we kennen? Voor: ‘Zie je wel, … (het leven is onveilig, ik kan het niet, ik moet liefde/aandacht verdienen, ik ben het niet waard, ik ben niet goed genoeg, niemand is te vertrouwen, het gaat helemaal verkeerd.)’ Omdat het zo vertrouwd is. Of kiezen we voor een sprong in het onbekende? Voor overgave aan wat er is en wat zich in ons leven wil ontvouwen?

Door het verhaal heen leren kijken

Belangrijk daarbij is dat wat er is en wat zich wil ontvouwen, vaak heel anders is dan wat we denken dat er is! Om werkelijk in het onbekende te springen is het nodig om onderliggende verhalen over wat we denken dat er plaatsvindt onder ogen te komen, zodat verwerking van ermee verbonden pijn en heling plaats kunnen vinden. Wanneer je immers blijft herhalen wat je kent en daaraan vasthoudt, dan weet je dat er meer van hetzelfde zal ontstaan. Er zijn vele vormen van zelfonderzoek die je hierbij behulpzaam kunnen zijn, zoals de ‘Vragen naar Vrijheid‘.

Door overtuigingen heen kijken bied je echter geen garantie dat je krijgt waar je (persoonlijkheid) naar verlangt. Die te gekke partner, gezondheid, die baan waar je op hoopt of dat mooie huis…
Het opent je voor de vrede en vrijheid die de grond vormen van je bestaan. En deze innerlijke vrede en vrijheid kun je vervolgens belichamen. Mijn ervaring is dat die vrede en vrijheid, ook wel onvoorwaardelijke liefde genoemd, in een precies passend tempo uitlijnt met je levensomstandigheden. En dat de manier waarop dat vorm aanneemt voller en rijker is dan je vanuit je persoonlijkheid kunt bedenken.

Voordat het leven verder kan uitlijnen met je hart,
heeft het daar ruimte voor nodig.
Daarom kan er een fase van verlies van omgeving, werk, vrienden, ideeën en dergelijke aan voorafgaan. En al voel je dat het klopt, al voel je dat je ziel dit toejuicht… afscheid nemen doet ook pijn.

Het is zo belangrijk om dan geen negatieve conclusies te trekken over wat er gebeurt. Om zorgelijke en angstige gedachten onder ogen te komen en te doorzien. Schrijf ze eventueel op, kijk ernaar en voel wat het met je doet als je zo’n gedachte gelooft. Het maakt je klein en angstig!
En dat is natuurlijk uiteindelijk niet wat je hart en ziel willen. Dat is geen uitlijning met liefde. Dat zijn ‘gewoon’ oude trauma’s en copingspatronen die getriggerd worden door het (naderende) afscheid.

En je weet niet hoe liefde zich gaat weerspiegelen in je leven. Je weet niet precies wat je ziel voor je in petto heeft. Wat je wel mag weten is dat liefde ruimte geeft, dat liefde heelt wat verdeeld leek.
Je mag realiseren dat liefde het allerbeste met je voorheeft en gebruik wil maken van je talenten en van dat wat je vreugde schenkt.

Liefde gaat samen met vertrouwen en overgave, met niet weten en met loslaten. Met ieder moment opnieuw beginnen, met vrede, vrijheid en met oordeelloos zijn. Dat kan zich gaan weerspiegelen in je leven, hoe fijn is dat!?
(Voor jou, niet voor je ego… die gilt nu waarschijnlijk dat je gek geworden bent.)

Dat je mag voelen en weten dat liefde de grond onder je voeten is.

Ik wens je moed, zachtheid, sterkte en zelfonderzoek toe bij de uitdagingen die op je pad komen.

Liefs,

Linda