Hoe kun je nou gelukkig en in vrede zijn terwijl er mensen zijn die lijden? Terwijl dieren, natuur en mensen onderdrukt, misleid, gemarteld of vermoord worden? Terwijl je geliefden, familie of naasten zich misschien wel ongelukkig voelen, ziek zijn of stervende? Terwijl er vele gebieden over de hele wereld in brand staan?

Egoïstisch?

In vrede en gelukkig zijn kan vanuit het ego bekeken egoïstisch lijken. Vooral wanneer je in vrede bent te midden van een pijnlijke situatie, bijvoorbeeld waarin sprake is van verlies, machtsmisbruik of onrecht. Voor de duidelijkheid, dat betekent niet dat je toestemt of instemt met de situatie. Of dat je niets doet om de situatie te veranderen. Het betekent ook niet dat je onaanraakbaar bent, geen boosheid meer voelt en dergelijke. In vrede zijn betekent dat je in vrede ontmoet wat er op dat moment is. Zonder daar beperkende verhalen over te maken, daar vervolgens aan vast te houden en erin te investeren. En dat vraagt om iedere keer, al is het duizend keer op een dag, dat wat vrede verstoort onder ogen te komen. Om ervoor te openen en ermee te zijn. En om bovenal te doorzien wat je er nog over gelooft. Zodat het zich niet meer eindeloos hoeft te herhalen en er ruimte is voor de vrede en vrijheid van je natuur om zich te weerspiegelen.

Het geactiveerde collectieve pijnlichaam

Deze tijd is bij uitstek de tijd om dit te beoefenen. Want de wereld staat in brand, al heeft nog niet iedereen dat door. Het collectieve ego (oud zeer, overtuigingen en de manieren om dit te overleven) is aan het stuiptrekken en reageert op dit moment bijna volledig vanuit zijn pijnlichaam. (Een term van Eckhart Tolle.) Denk daarbij maar aan de dramadriehoek van dader-slachtoffer en aanklagerrollen. En de vorm die het aanneemt is niet fraai, wat gek genoeg precies is wat de mensheid nu nodig lijkt te hebben. Het ego brengt zichzelf op deze manier naar de rand van de afgrond en creëert daarmee precies de crisis die nodig is voor mensen om voldoende wanhopig en tegelijk moedig dwars door het ego heen te leren kijken.

‘Verdeel en heers’
kunnen plaatsmaken voor
‘Heel, in vrede en vrijheid’

Waarbij ‘heel’ zowel beschouwd kan worden als een zelfstandig naamwoord en als een werkwoord.

Vrede is nu

Vrede is de ervaring van openheid, onbegrensdheid en diepe onderlinge verbondenheid waarin het leven zich afspeelt. En wanneer je dat niet (meer) voelt, betekent het dat je aandacht opgaat in gevoelens, gedachten en ervaringen. Vanuit die ervaringen bekeken lijkt het leven begrensd en beperkt. Wat angst creëert, stress geeft, de verbinding met je eigen wijsheid en innerlijke kracht afsnijdt evenals de verbinding met de ander en wat je natuurlijke zelf genezende vermogen en immuunsysteem ondermijnt. Gelukkig kun je leren hoe je de shift kan maken van het volautomatisch identificeren met gedachten en gevoelens naar je onbegrensde zijns-natuur. (Zie mijn boek ‘Van doen naar zijn’.) In de vrede van je zijns-natuur is voelbaar dat alles op het diepste niveau oké is. Ook dat wat op het buitenste tastbare niveau niet oké is. Je ervaart de diepe intelligentie die door alles heen beweegt. Door de shift te maken naar jouw heel zijn, is het mogelijk om alles wat nog verdeeld lijkt te helen. Je bent hiermee dan een spaceholder, zoals Marieke Eebes zo mooi verwoordde op Facebook, wat veel verder reikt dan alleen jouw persoonlijke leven. Je bent dan de bedding waardoorheen het leven stroomt en waarin heling plaats kan vinden.

Maar ben je dan niet te passief?

‘Kan in deze in vrede blijven ook een coping zijn of worden?’, vroeg Marieke me als reactie op een post die ik plaatste. ‘Iets in mij is ook bang dat als we allemaal in vrede blijven de ‘gekte’ wel doorgaat, benieuwd hoe jullie dat zien of ervaren.‘

Allereerst wil ik graag aanstippen dat ieders pad uniek is en onvergelijkbaar. Er zijn mensen wiens rol het is om in deze huidige tijd zich publiekelijk uit te spreken over wat er gaande is of actie te voeren. En er zijn mensen wiens rol het is om spaceholder te zijn, in combinatie met wat iemand ook maar te doen heeft vanuit zijn hart en ziel, zonder zich bijvoorbeeld publiekelijk uit te spreken over wat er gaande is. Dat gezegd hebbende zijn er natuurlijk mensen die de vrede van hun natuur realiseren, het moeilijk vinden om dit in de tastbare wereld te belichamen, en de vormloze dimensie dan gebruiken als vluchtoord. (Iets wat ook gewoon een fase is waar veel mensen doorheen gaan in het verlichtingsproces.) Het lijkt dan alsof ‘gedoe’ buiten jezelf plaatsvindt en van een ander of van de wereld is. Of dat het allemaal toch niets uitmaakt want ‘er is niet echt een wereld of een ik, en alles is maar een droom’. Wanneer dit gedoe aangenomen wordt als uitnodiging tot zelfonderzoek kan alsnog heling plaatsvinden en kunnen ‘binnen’ en ‘buiten’ samenvallen.

Waar ligt het zwaartepunt van je aandacht?

De vraag is dus eigenlijk waar het zwaartepunt van je aandacht ligt. Ligt dat in de diepere dimensie van zijn, voelbaar als zachte vrede en een naadloos één-zijn? Of ligt dat in gedachten, gevoelens en ervaringen?

Het fijne van rusten in zijn is dat wijsheid en passende handelingen natuurlijk en moeiteloos tot je komen. Doen komt dan voort en is onderdeel van zijn. Gekte kan alleen doorgaan zolang er nog identificatie met gedachten en gevoelens (ego) is. En ieder die vanuit heel-zijn leeft lost een beetje van de collectieve gekte en het collectieve pijnlichaam op. Dat is wezenlijker en belangrijker dan het misschien soms op persoonlijk niveau voelt. Het is de beweging van bewustzijn die stroomt richting de nieuwe aarde. En al lijkt het misschien soms vreselijk mis te gaan, en vermoed ik dat we wat dat betreft nog een pittige tijd tegemoet gaan, ook die beweging is deel van het transformatieproces.

Dus wanneer je merkt dat je mee gaat lijden met alles wat er gaande is, wat zo begrijpelijk en logisch is, of wanneer je uitgenodigd wordt (intern of extern) om vanuit verdeeldheid te reageren, maak dan de shift naar zijn zodat het lijden en de verdeeldheid in de zachte vrede van zijn ontmoet worden en een passende reactie vanuit heelheid tot je komt.

Liefs,

Linda Rood