Jaren geleden fietste ik door de natuur op weg naar een afspraak met vriendinnen. Ik weet nog dat ik ergens verdriet over had. Opeens voelde ik Gods aanwezigheid (Zelf/ Bron/ Leven/ Liefde) en hoe het me helemaal liefhad. Het verdriet werd opgenomen in Liefde en mijn hart opende zich. Ik voelde hoe aanwezigheid in alle delen van mij wilde schijnen, ook in dat wat ik verafschuwde en afwees in mijzelf. Het wilde mij weer heel en éénmaken. Het was vervullend, en op dat moment wist ik dat ik de rest van mijn leven wilde weiden aan het belichamen van deze aanwezigheid. Liefde wil ons liefhebben. Liefde wil jou liefhebben. Helemaal. Ook dat wat je nog afwijst in jezelf of veroordeelt. Ook dat wat je in anderen veroordeelt en waar je moeite mee hebt. En hoewel de werkelijkheid (dat we liefde zijn, één-zijn) lange tijd ontkent, verdraaid en onderdrukt kan worden, kan het niet ontlopen worden. Omdat het ís.

Er is alleen maar Zelf

De essentie is dat je helemaal goed bent zoals je bent. Nu. Je hoeft daar dus niets voor te veranderen, niets te helen, niets te bereiken of te fixen. Het is net zoals met vergeving, je bent vergeven. Dat is je thuis. Altijd. Zo ben je ook heel, altijd. Dat helen en vergeven ook een proces is, heeft te maken met dat we dit steeds vergeten. Op die momenten gaan we met onze aandacht op in oude patronen waar beperkende conclusies mee verbonden zijn en waaraan vaak nog oud zeer vast zit. Maar ook met dit oude zeer en met deze patronen zijn we in werkelijkheid dus al heel. We zijn ons dat dan alleen niet bewust. En daar komt het proces van heling en onvoorwaardelijke liefde in de praktijk brengen om de hoek kijken. Het lijkt een paradox, maar is dat alleen voor het denken. We vinden vanuit het denken, vanuit één deel van onszelf, vaak van alles over andere delen in onszelf, of wijzen dat af. Ook delen van onszelf die we op anderen projecteren. Er is echter wezenlijks niets buiten jouzelf. Alles is Zelf, er is alleen maar zelf. De vraag is vooral of je vanuit het Zelf kijkt, waar je het inherente één-zijn van het leven ervaart, of vanuit deel-stukjes van jezelf. Maar geloof me niet, onderzoek hoe dat voor jou is.

Kijken vanuit een deelaspect of vanuit liefde

Je hebt het me misschien al vaker horen zeggen. Het realiseren dat ik helemaal goed ben zoals ik ben, voelde als mijn redding. Ik had geen succesvolle persoonlijkheid en ervoer het leven soms als ondragelijk. Hoe moest ik mij nou staande houden in de grote mensenwereld? Tussen allemaal van die geslaagde mensen die zo goed leken te weten wat ze deden? Ik deed maar wat. (Ik doe nog steeds maar wat) En dan ook nog eens weinig succesvol. (Inmiddels met meer succes omdat het vanuit zijn plaatsvindt.) Het voelen en ervaren dat ik echt helemaal goed ben zoals ik ben, ook wanneer ik vanuit het wereldse perspectief faalde, bevrijdde me. En dat is iets wat niet eenmaal gebeurt en daarna klaar is. Soms gaat mijn aandacht op in een deel van het geheel en zie ik hoe dat specifieke deel naar de wereld en mijn mens-zijn kijkt en voel ik hoeveel pijn dat doet. Er is dan altijd sprake van vergelijken en veroordelen. Het verschil met voorheen is dat het patroon wat zich dan afspeelt gedragen wordt door liefde. Dat was natuurlijk altijd al het geval maar nu ben ik me daarvan bewust. En soms vergeet ik dat en weet ik dat het nodig is om door het specifieke verhaal wat ik dan geloof heen te kijken, zodat de werkelijkheid weer oplicht. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een pijnlijk verhaal waar ik in geloofde waar bleek te zijn. Er zijn vele vormen van zelfonderzoek waarmee je door verhalen heen kunt kijken. Zoals Choose Again van Diederik Wolsak, The Work van Byron Katie, mijn Vragen naar Vrijheid. En voor sommigen is het voldoende om te ‘zijn met wat er is’, zodat het heldere licht van Liefde dwars door het verhaal schijnt.

Gronden in liefde

Kenmerkend van opgaan met je bewustzijn in een deelaspect van jezelf is dat je dan de urgentie voelt om nog meer je best te doen. Om nog harder te werken aan jezelf en/ of je werk, relaties en levensomstandigheden. Of dat je juist in een lamgeslagen toestand geraakt. Het is het bekende ploeteren om je staande te houden. Dit geeft spanning, stress, angst en paniek. (En aanverwante gevoelens/ emoties als boosheid, jaloezie, onmacht, macht, minderwaardigheid, meerderwaardigheid enz.) De situatie klopt dan niet meer in harmonie met jouw hart, terwijl je hart wel graag wil dat het voor jou klopt. Ten diepste wil je hart in harmonie kloppen met het kloppend hart van moeder aarde, dat weer in harmonie wil kloppen met het kloppend hart van het universum. Dus wanneer je het gevoel hebt dat je nog een tandje bij moet zetten, of dat het allemaal juist zinloos voelt wat je doet, dan is het waarschijnlijk tijd om een stap naar achteren te zetten. Tijd om je lichaam en geest tot rust te laten komen, zodat je weer kunt luisteren naar je hartenklop en wat het je te vertelt. Wijsheid en oplossingen komen niet tot je wanneer je hoofd tot de rand gevuld is met zorgen en gedachten. Wijsheid en de oplossing voor lijden, voor ploeteren en voor je ongelukkig voelen liggen niet in het wereldse, de oplossing ligt in jou. En het komt tot je wanneer je tijd neemt om te vertragen. Zodat je de shift kunt maken naar jouw heel-zijn, om van daaruit te helen wat nog afgescheiden voelt.

Het belichamen van liefde

Dus wat er ook speelt in je leven, wat je ook waarneemt in of buiten jezelf, je kunt ieder moment aannemen als mogelijkheid om daarin te midden je heel-zijn te realiseren. Door de shift te maken van opgaan met je aandacht in doen (denken/ voelen/ ervaren) naar aanwezig zijn (met de ervaringen). Ook en juist wanneer het in jou stormt en wanneer een oud patroon, als poging om de situatie te overleven, door je heen raast. Dit zijn de momenten dat diepe transformatie qua belichamen van liefde mogelijk is. En de transformatie die plaatsvindt is niet dat je als mens verandert of succesvoller wordt. Hoewel dat vaak een neveneffect is. De transformatie die plaatsvindt is dat al die delen in jou die zich nog ongeliefd en afgescheiden voelen, opgenomen worden in de liefde die je bent.