Drama stopt niet door maar door te hollen.
Drama heeft het nodig om tot stilstand te komen, zodat het in je armen tot rust kan komen.
Natuurlijk roept, fluistert, dreigt en smeekt drama je om door te rennen, zelfs nog harder dit keer.
Om het verhaal uit te leven en te volgen.
Het drama, met de wisselende rollen van slachtoffer, redder en aanklager. En met schuld, schaamte, zorgen, angst, boosheid, machteloosheid en nog een hele riedel aan gevoelens en gedachten in zijn kielzog.
Het zijn de oude conditioneringen gebaseerd op oud zeer, trauma en diepe overtuigingen. Getriggerd en gespiegeld door situaties in je dagelijks leven.
Alsof je in een nachtmerrie zit.
Om dan bij wijze van spreken naakt te zijn met wat er is … ook wanneer dat pijn doet, en wanneer het op rode knoppen drukt en het oude patronen tart …
Dan te blijven staan. Te voelen hoe de verhalen, de impulsen om te handelen en de gevoelens door je heen kolken.
Om het risico te nemen het niet meer te (durven) weten, terwijl het denken de ene na de andere horrorshow opvoert. Vaak ook nog gereflecteerd in de buitenwereld.
Om dan geen geloof te hechten aan de verhalen, het open te houden.
Je weet het niet. Daarvoor te openen.
Het op deze momenten stil blijven staan en met de ervaringen te zijn, zorgt ervoor dat liefde, kracht en intelligentie door de ervaringen en door de verhalen stromen. Vaak ongemerkt en in eerste instantie onzichtbaar doet het zijn magische werk. Heelt het, van onder de oppervlakte tot het doorbreekt en zichtbaar is.
Liefs,
Linda