Meestal associëren we een geschenk met iets prettigs, als in dat we iets leuks krijgen. Terwijl het leven ons ook pijnlijke ervaringen geeft waar geschenken in verpakt blijken te zitten. Een ontslag, burn-out, iemand die het grondig met je oneens is, maatregelen die je de buik doen omdraaien. Hoewel we die ervaringen misschien het liefst zouden willen overslaan omdat ze pijnlijk zijn, bieden ze ook een kans tot een dieper zelfinzicht, zelfbevrijding en heling. Het is zelfs zo dat zonder dit soort uitdagingen, onze diepste wonden verborgen kunnen blijven liggen. Dus voor heling is het onmisbaar. En ik weet niet hoe dat voor jou is, maar voor mij is het grootste geschenk heling van mijn diepste wonden en innerlijke vrede en vrijheid.

Het geschenk van verdeeldheid

Ik vind het bijzonder om mee te maken dat de beperkende maatregelen, die tot zoveel maatschappelijke verdeeldheid leiden, door steeds meer mensen aangenomen wordt als geschenk. Juist door de pijn die de verdeeldheid doet en die zelfs gezinnen, vriendschappen, klasgenoten, collega’s en geliefden verscheurd. Het is gewoonweg niet meer mogelijk om weg te kijken. Het is te heftig en het raakt ieder. Iedereen vindt wat van de situatie, gestaafd met (wetenschappelijk) onderzoek en feiten en het staat vaak allemaal haaks op elkaar. En zoals het onderling tussen mensen gaat, zo gaat het natuurlijk ook in onszelf. Ook in onszelf zijn verschillende innerlijke stemmen actief die het vaak met elkaar (on)eens zijn. Het proberen eens te worden op dat niveau is onmogelijk voor langere tijd. Terwijl verschillen moeiteloos samengaan en zelfs geen enkel probleem blijken te zijn, wanneer de gezamenlijke grond wordt ervaren. Vanuit die gedeelde grond is ook weer zichtbaar dat alle rollen en perspectieven hun functie hebben in dit grote spel.

Als het persoonlijk wordt

De manier waarop het leven ons toont waar heling mogelijk is, is door ons een issue te geven. Op zo’n moment voelt het allemaal heel persoonlijk. Waarschijnlijk is het thema schuld dan geactiveerd en draait de dramdriehoek (dader, slachtoffer en aanklagerrollen) op volle toeren. Alles in je lichaam jaagt je aan om te reageren, om bevestiging te willen krijgen en om het eens te worden. Met onderliggend een gevoel van gevaar.

Eckhart Tolle noemt dit het geactiveerde pijnlichaam. En het pijnlichaam voedt zich met onbewuste aandacht. Het uitleven van ons pijnlichaam is een grote verslaving en de wortel ervan is het idee dat we een persoon zijn die zich staande moeten houden in een onveilige wereld. De Coronacrisis en de huidige maatregelen voeden angst, het onderliggende idee eróver en het pijnlichaam. Mensen reageren alsof het om leven en dood gaat. En zo voelt het ook. Terwijl dat in werkelijkheid slechts voor enkelen geldt, die waarschijnlijk zelf geen tijd en behoefte hebben om hun aandacht te besteden aan drama. Omdat wanneer het echt om leven en dood gaat, onze diepe onderlinge verbondenheid juist vaak weer oplicht. De grond van ons bestaan. En daar, in onze gezamenlijke grond, ligt ook de oplossing. Om de inclusiefheid van de werkelijkheid te ervaren, waar voelbaar is dat het leven door alles en ieder stroomt en zichzelf ontvouwt in zijn verscheidenheid.

To own our pain

Om dat te ervaren is het nodig om te voelen wat we voelen en te onderzoeken wat we erover geloven. Dus juist wanneer het lijkt alsof de oorzaak van ons issue buiten onszelf ligt, is er noodzaak om naar binnen te keren. En te onderzoeken wat we erover geloven. Zoals bijvoorbeeld: ‘Ik verlies mijn (perspectief op de) werkelijkheid wanneer de ander zijn gelijk stevig neerzet.’ Of: ‘Als de ander het niet ziet zoals ik, ben ik niet veilig.’ Of: ‘Als iedereen dat denkt, komt het niet goed.’ Of: ‘Ik kan sterven of pijn lijden door jouw gedrag.’ Zodra je jouw specifieke overtuigingen en conclusies doorziet, verliest de zo vreselijk echt lijkende illusie van verdeeldheid zijn macht. En opent zich de liefde, wijsheid en kracht van je hart.

“Waar raakt het je wanneer iemand uit je klas, op je werk of uit je vriendenkring je verwijt of laat merken dat je een bedreiging vormt omdat je geen vaccinatie hebt gehad?
Of als iemand uit je klas, op je werk of uit je vriendenkring je verwijt dat je juist wel een vaccinatie hebt genomen.
Of je gelooft en ziet dat er veel meer achter dit alles schuil gaat en merkt dat mensen dit maar niet willen zien.
Of je gelooft en ziet dat iedereen zijn best doet, inclusief de overheid, en merkt dat mensen dit maar niet willen zien.
Of wanneer je langs je geliefde café loopt en je ditmaal niet zomaar naar binnen mag, terwijl je anderen er gezellig ziet borrelen?
Of je niet snapt waar mensen überhaupt toch in hemelsnaam zo moeilijk over doen?

Waar raakt het je in?

De kans is vrij groot dat het een oude wond raak en een conclusie die je ooit hebt getrokken, die nu schuurt en pijn doet.
Want spiegelen al deze voorbeelden niet afscheiding?
En is dat niet ons aller diepste wond?

Wanneer je voelt wat je voelt en de verhalen eromheen opneemt in, en doorziet vanuit, de liefde van je hart, zul je merken dat zachte vrede en onwankelbare kracht je vervult.
Van daaruit ben je in staat om ook de ander in die onwankelbare vrede te ontmoeten.”

Onderstaand lied en de uitgeschreven tekst kreeg ik van Paul van Nierop. (Dank!)
Ik deel het graag met je. Dat het je mag raken, je hart mag openen en tot bemoediging mag zijn.

Liefs,

Linda

Wij maken muziek

Vaak zit ik gevangen, wil ik niet bewegen.
Mijn hoofd houdt alles tegen, dan zie ik het niet
Te bang om het leven echt tot me te nemen.
Ik maak problemen, maar jij maakt muziek.

Waarom loop ik dagen, op ingesleten paden?
Herhaal ik de verhalen, in mezelf nog het meest.

Met ogen wijd gesloten, hoe kon ik het missen,
Het was er, het is er, altijd geweest
Ik breek om te bouwen, ik ben zeker,
dus laat ik me vallen in vertrouwen, dat het bestaat.

Dan kan ik het voelen, dan gaat alles open
en komen de woorden pas zonder kritiek.
Hoe graag zou ik, altijd het leven zo leven.
En ik maak problemen en jij maakt muziek.

Vrijgemaakt, losgemaakt, op gestaan en uit gepraat
Dus waar zijn de grenzen, ik jaag er doorheen!
Ik ren door de velden, bedwing alle bergen.
Ik vaar op de sterren en de kolkende zee!

Met wijd open armen, om het licht te ontvangen.
Met eeuwig verlangen, om te leven mijn lief.
Met vallen, met opstaan, en het grotere plan is,
wij samen, bij alles, wij maken muziek!

– Vertaald door Roel van Velzen, oorspronkelijke lied van Karsu ‘Bırak Beni Böyle Birak Beni Boyle’.