Een poosje geleden had ik een transcendente ervaring waarvan mijn lichaam en geest de tijd nodig hadden om het te verwerken en te integreren. Want hoewel het op het moment zelf nauwelijks indruk maakte, sloeg het later alsnog in als een bom en had ik tijd nodig om bewust terug te keren naar de één (van) voud. Ofwel naar de stilte van zijn. Als rust en middelpunt, als tijdloos nulpunt waarin het hele leven zich afspeelt.
Veelvoud
De ervaring was dat ik verschillende tijdlijnen, dimensies en universa tegelijkertijd zag en ervoer. Waar ik aan dacht, daar was ik. Het was zoveel, zo oneindig veel en tegelijkertijd was het in de rust van dat moment. In de periode erna was het of de ervaring pas echt tot me doordrong en kwamen er vragen in me op zoals hoe de veelvoud zich verhoudt tot het absolute, tot God. Ik voelde hoe mijn systeem er wat hyper op reageerde en rust nodig had. Dus keerde ik dankbaar terug naar de stilte van zijn en liet ik de ervaring los.
De stilte van zijn
Want wat is het heilzaam om je over te geven aan en te rusten in dat stille midden. Ik wist dat ik verder niets met de ervaring hoefde te doen. Als er meer te ontdekken zou zijn dan zou dat komen op het moment dat ik er weer aan toe was en niet eerder. Ondertussen konden mijn lichaam en geest weer tot rust komen en uitlijnen met het vertrouwen en de stilte van zijn. Voor mij was het zowel na verlichtingservaringen (het ervaren van je verlichte natuur) als dus blijkbaar ook na deze transcendente ervaring (ervaringen van verruimd bewustzijn, andere staten en dimensies van bewustzijn en dergelijke) nodig om de ervaring in een rustig tempo te verwerken en integreren. Zowel fysiek en mentaal als emotioneel en energetisch.
Hoe verhoudt de veelvoud zich tot de eenvoud?
Wat ik zag en voelde was hoe oneindig veel meer er is dan alleen het aardse 3-dimensionale leven zoals we dat als mensen kennen. Ik voelde op een bepaalde manier de onsterfelijkheid van onze ziel. Maar niet zoals ik dat ken van ons non duale-, vorm- en tijdloze zelf. Ik voelde en zag de onmetelijkheid van de wereld van vormen. En de tijd zoals we dat op aarde kennen voelde hier zo compleet anders. Wat is een dag uit een mensenleven wanneer je dat afzet tegen het ontstaan van complete sterrenstelsels?
Ik zag niet alleen veel verschillende dimensies, denk maar aan de vierde, vijfde, zesde dimensie, die een steeds hogere frequentie hebben en lagere dichtheid, maar ook eindeloos veel planeten en universa waar bewustzijn en leven is. De planeten zelf trillen van en zijn bewustzijn. En al die dimensies, verschillende tijdlijnen, het ontstaan van sterrenstelsels en dergelijke was allemaal op dat moment. Wat me korte tijd hyper maakte was de enormiteit van het bestaan. Nogmaals, dat mijn essentie tijdloos, grenzeloos en oneindig is dat realiseerde ik. Maar dat ook de planeten, dimensies, tijd en ruimte van vormen evenzo oneindig voorkomen in veelvoud … dat deed wat met me. Mijn denken kon het niet bevatten en het voelde op een bepaalde manier ook wat beangstigend. Alsof ik kon verdwalen in die veelvoud. En daar bracht de één van voud rust, vertrouwen, geduld, aanvaarding en een soort gronding. Naast dat ik hier natuurlijk de Vragen naar Vrijheid op onderzocht. Want wie kan verdwalen?
Één
Hoeveel er ook te ontwikkelen valt, te ontdekken en te beleven… alles is gemaakt van en komt voort uit bewustzijn. Ik voelde en besefte dat niet de hele oceaan beleefd, ontdekt en ontwikkeld hoeft te worden door de golf in de oceaan. We kunnen ons eindeloos ontwikkelen en er valt eindeloos veel te ontdekken. Maar oh wat is het gemakkelijk om je daarbij te verliezen in de veelvoud, in de buitenkant van bewustzijn; de tastbare wereld. Dat gaat dus niet alleen op voor heel aardse zaken, zoals je kunnen verliezen in drank, sex, werk of gedachten, maar het gaat ook op voor de meer subtielere energetische zaken zoals hogere dimensies, het ontmoeten van licht- of buitenaardse wezens en dergelijke. Wanneer je daar volledig met je aandacht in opgaat dan wordt het leven gedetailleerd en complex. En daar is niets mis mee, dat is er ook. Maar omdat we zo geconditioneerd zijn om daarmee te versmelten, verliezen we dan ook al snel de heelheid, de eenheid en de werkelijke intelligentie uit het oog. En dus blijft het belangrijk om ook met betrekking tot ‘transcendente’ ervaringen, te aarden in zijn. Zodat zowel de buitenkant als binnenkant er beide zijn, zodat je in evenwicht bent. Dan is er eenvoud.
Hartengroet,
Linda
