Alles is één. Ofwel; er is niet werkelijk twee, duizend, of een miljoen. Wanneer deze non-duale realisatie tot ons doordringt zal het steeds op verschillende manieren en vanuit verschillende invalshoeken belicht worden. Een aantal weken geleden werd mijn relatie tot God belicht vanuit deze realisatie en viel deze uit elkaar. Dat was pijnlijk.

Sinds het schrijven aan het boek Het ja-gevoel ervoer ik een sterke connectie met God/ de Bron. Hoewel ik me wel realiseerde dat er niet werkelijk sprake is van twee, en dus ook niet van mij en God, genoot ik desalniettemin van de sterke verbinding die ik voelde. Het voelde niet als tegenstrijdig, maar als en… en… Tot dus een aantal weken geleden de realisatie dat er niet werkelijk sprake is van twee en van relaties, en dus ook niet van een relatie tussen mij en god, verdiepend tot me doordrong. Er zijn niet werkelijk twee… Het liet me leeg en koud achter en een aantal weken voelde ik me wat verloren. Er was de is-heid van het leven, dansend in leegte. Maar ditmaal droeg de leegte een sluier van koude en zinloosheid. Ik voelde de sprankeling en magie van het leven niet meer. Toen ik naar een lied van Sela luisterde ‘Ik zal er zijn’ brak ik in tranen uit. Opeens wist ik wat ik verloren was: onze Vader die in de hemelen zijt. Onze Vader, als in de redder in nood, de oer-vader die als oppermacht het leven volgens een bepaald masterplan bestuurt. Ik kon het niet meer geloven en dat voelde als verlies en rouw.

Een aantal weken verbleef ik in de koude en kale leegte. Ik voelde me alleen. Tot ik besefte dat wat ik voelde geen ja-gevoel was. Er klopte iets niet. Ik wist dat ik ergens in geloofde dat als een sluier over de sprankelende helderheid van leegte lag. Dus onderzocht ik de Vragen naar Vrijheid en de wortel van de overtuigingen luidde: Het leven is niets. Er is geen God (als entiteit). En hoewel hier op een bepaalde manier een kern van non-duale waarheid inzit, is het een leugen zodra je het gelooft als zijnde de waarheid. Ik zal hier straks meer over uitleggen. De kern-overtuiging voedde overtuigingen die daar overheen lagen als:
Het leven is koud en leeg.
Het leven is zinloos.
Er is geen zin.
Ik ben alleen. (En dan niet het bevrijde al en één.)

En met het oplossen van de illusies, zowel die van God als redder in nood als over dat er geen God zou bestaan, leef ik de paradox weer. Dat alles één is en dat er niet werkelijk sprake is van relaties. En dat er tegelijkertijd paradoxaal genoeg natuurlijk wel sprake is van onderlinge relaties en verbindingen. Niet alleen tussen mensen maar ook in onszelf. Al het andere, zoals het idee over een masterplan, bedenk ik, bedenk jij of bedenken wij over het leven. Het zijn de ideeën die we hebben over de werkelijkheid die wellicht hoop of wanhoop geven. De werkelijkheid zelf laat zich enkel rechtstreeks ervaren. En is als een blijvende vrije val in het grote onbekende. Deze ervaring deed me opnieuw beseffen hoe alle woorden en verhalen tot leugens worden wanneer we ze geloven. En hoe dat ons weliswaar tijdelijk houvast of kracht kan geven en in lijn kan zijn met onze ervaring, maar hoe het uiteindelijk beperkend kan worden voor de onmetelijkheid die we zijn. Gelukkig is daar altijd de reality check:

Een leugen geloven ondermijnt je en maakt je klein
De waarheid schept ruimte, maakt je vrij en geeft kracht.

Liefs,

Linda