Een artikel waarin ik een ander licht wil werpen op vrouwelijke hormonen, de menstruatiecyclus en de overgang. Namelijk het licht van zijn, geïnspireerd door de overgang waar ik onlangs zelf in ben gekukeld. Het zat er al een poosje aan te komen en toen zomaar van het een op andere moment zat ik er voluit in. Als zo’n wagentje in een achtbaan die eerst een poosje omhoog rijdt, tikketikke, tikke tikke. En dan opeens over het hoogste punt heen in volle vaart naar beneden zoeft. Over de kop en met een enorme snelheid.
In vuur en vlam
Terwijl ik deze woorden schrijf knettert het in me en sta ik in vuur en vlam. Mijn dochter zei vanmorgen nog dat wat haar betreft die overgang wel weer op mag vliegen. ‘Jemig wat heb jij een kort lontje zeg!’ Goed, de achtbaan dus. By the way, mijn collega Anita Pardijs heeft eens een prachtige post op facebook geschreven over een achtbaan in relatie tot oude patronen in onszelf, aanrader! Waarom staat er trouwens bijna nergens beschreven dat een opvlieger het lichaam werkelijk tot drie graden warmer maakt en dat het ook daadwerkelijk koorts geeft?! Bizar dat het bijna nergens beschreven staat.
Het is een heilig vuur! Een vuur wat de fase van jong en vruchtbaar opbrandt tezamen met allerlei verhalen die nog in je huizen, zodat je als een feniks herboren wordt. Ik zie het graag vergelijkbaar met Gandalf The Grey die in het vuur van de Balrog sterft en Gandalf The White wordt. En serieus, de manier waarop je transformaties (of hormoonpieken en dalen) interpreteert maakt een wereld van verschil in hoe je het ervaart. Bij negatief gekleurde interpretaties voelt het leven als tegen jou gericht en bij een interpretatie die een vreugdevolle vonk in je hart geeft voel je hoe het leven voor jou is. Nog fijner is het om te ervaren dat je het leven bent. En dat is precies waar de hormonen je naartoe kunnen leiden 🙂
Lieve vrouw die dit artikel leest, misschien baal je soms van je hormonen. Maar OMG het biedt je zo ongelofelijk veel. En lieve man die nog niet is afgehaakt, in jou neemt het hormoon testosteron vanaf je veertigste langzaam af. En zorgt daardoor ook voor een transformatie die wat meer geleidelijk verloopt. Ik weet er te weinig van, maar het zou me niets verbazen als ook de afname van testosteron je stuwt naar meer voelen.
Voelen
Het mooie aan de menstruatiecyclus en aan de overgang vind ik de stuwkracht van voelen die daarin huist. Wanneer de hormonen pieken en dalen dan kun je de boel gewoonweg niet meer weg relativeren. Zelfs in de meest gecontroleerde persoon knalt voelen er op die momenten dwars doorheen. En alles wat onder het tapijt is geveegd en niet werkelijk opgeruimd komt voluit naar boven. Je kunt het wel bypassen of onderdrukken, maar dat kost moeite. Voel je hem al een beetje? De link met ons ego? Die bestaat bij de gratie van controle, beheersing en moeite doen om je staande te houden. Het is wat we geleerd hebben, dit leven overleven.
De kracht van de wilde natuur in ons laat zich echter niet kooien, niet beheersen en niet controleren. Natuurlijk gebeurt dat wel, maar dat lukt alleen zolang je haar zoals gezegd er met moeite onder houdt. Terwijl ondertussen de wilde en stuwende kracht door de onderdrukking een duister randje krijgt en daardoor nog meer angst inboezemt. Zou dat misschien de reden zijn dat in veel culturen, en zelfs nog in de onze, het vrouwelijke nog onderdrukt wordt en niet op waarde geschat? (Naast de angst voor liefde, voor zachtheid en voor smelten?) Uit angst voor de wilde kracht van voelen en het duistere randje? Ik schreef er ooit een artikel over, Lilith.
Overgave
De angst die we voelen voor onze wilde ongetemde kracht is vergelijkbaar met de golf die bang is voor de immense kracht van de oceaan, die hij zelf is! Het vasthouden aan het idee van golf-zijn, persoon zijn, voelt onveilig en als ploeteren. En al is het wat we geleerd hebben, het is mogelijk om daaraan voorbij te gaan. En voelen kan je daarbij helpen. Voelen nodigt je uit tot overgave aan wat er is en kan je openen voor de openheid die je wezenlijk bent. In dat proces van openen kom je ondertussen ook van alles tegen wat nog verkrampt onder het tapijt ligt. Om opgenomen te worden in jouw hart en oceaan zijn. Die kramp hoort erbij en is essentieel onderdeel van het hele proces. Ik kom daar nog op terug.
Ik doel met overgave aan het voelen overigens niet op het je ermee identificeren en het vervolgens uitleven. Iets waartoe de hormonen je ook kunnen uitnodigen. Je krijgt dan drama. Denk maar aan de dramadriehoek met de rollen van dader, slachtoffer en aanklager. Ik heb menig keer als een viswijf staan schreeuwen naar mijn partner en kinderen, gedreven door hormonen. Daarmee verzamelde ik nog meer stof wat onder het tapijt geveegd moest worden. De oude koeien. Gelukkig vond ik, en vonden we, een manier om niet nog meer stof en koeien te verzamelen maar om het daadwerkelijk onder ogen te komen en op te ruimen. Toch was het juist dankzij het viswijf in mij dat we dat aangingen en konden ontdekken. In feite schreeuwde ze uit onmacht: ‘Er klopt hier iets niet!’ Zonder haar zou ik en zouden we dat niet geleerd hebben. Heel soms komt ze nog langs. Alles heeft een functie.
De functie van verkrampen en verzet
Alles heeft een functie, het zit zo ingenieus in elkaar allemaal. Zo vond in mij in eerste instantie verzet plaats tegen de opvliegers. Wat ik voelde was hoe mijn lichaam en geest afscheid namen van een levensfase en dat onderdeel daarvan een gevoel van verdriet was en een willen vasthouden aan wat er door mijn handen glipte. De koortsige opvliegers waren de boze aankondigers van het verlies, zo redeneerden mijn lichaam en geest tijdelijk. Het vast willen houden en het verzet zorgde voor een kramp en die zorgde weer voor het oppoken van het vuur van transformatie. Wat mij betreft is het onlosmakelijk deel van menselijk leven. Je hebt de in- en de uitademing. Het aanspannen van spieren en het weer ontspannen. De inademing is niet verkeerd, net zoals de uitademing dat niet is. Ze hebben beide gewoon een andere functie.
Een paar dagen (of dag of paar uur) voor de menstruatie gebeurt er iets vergelijkbaars. Je lichaam en geest voelen (vermoed ik) een aankomend verlies en verzetten zich daartegen. Dat verzet is de natuur die in jou zijn werk doet, golvende op de hormonen die het mogelijk maken. En dat heilige verzet creëert een nee-gevoel, die je vervolgens toont wat losgelaten wordt en doorzien mag worden.
Tegenstrijdigheid (dualiteit) ontstaat wanneer je vasthoudt aan het verzet of aan wat je voelt, er iets over gelooft, daaraan hecht en ermee identificeert. Dus bijvoorbeeld wanneer ik vind dat het verzet er niet zou mogen zijn, daartegen in gevecht ga en … pfff dan ontstaat er gedoe.
Denken en voelen verschijnen in jou
Net zoals denken in jou verschijnt, zo verschijnt ook voelen in jou. Normaal gesproken identificeren we ons daar zo mee dat onze aandacht ermee versmolten is. We kijken dan naar de wereld en naar onszelf vanuit het denken en voelen. Wat je dan ziet is gekleurd door wat je voelt en denkt. Maar voelen kan je ook helpen om voorbij het denken en voelen naar je hart te gaan. De bekende reis van het hoofd naar het hart. Dat heeft te maken met de overgave, met het stromende, smeltende karakter van voelen en met lichaamsbewustzijn. Immers door het voelen zijn we ook in staat om op te merken of er een ja of een nee voelbaar is in ons lichaam. Ik schrijf hier uitgebreid over in het boek ‘Het ja-gevoel’.
Een ja-gevoel is afgestemd op de levensstroom en leidt je van nature naar je hart, naar je ware thuis. Terwijl een nee-gevoel je laat zien waar je nog innerlijk verkrampt en je afwendt van je thuis, zodat je hier doorheen kan leren kijken en er heling plaats kan vinden. Iets waar de hormonen je iedere maand tijdens je vruchtbare jaren, en dan langgerekter in de overgang bij helpen. Het werkt dus voor jou! Niet tegen jou. En als het lijkt alsof de hormonen tegen jou gericht zijn en je het leven zuur maken dan vermoed ik dat het een uitnodiging is om het verhaal wat ermee verbonden is onder ogen te komen en er doorheen te kijken. Waarmee ik niet wil beweren dat het gemakkelijk is of dat het niet echt pittig kan zijn.
Het hart
Wat de hormonen doen is je helpen om de reis te maken van je hoofd, via het voelen naar je hart. (Meer over deze reis kun je lezen door op de foto hier links te klikken.) Je zou kijken vanuit het hart, vanuit zijn, kunnen omschrijven als ervaren, bewustzijn of gewaar zijn. Er zit niets tussen. Het is heel, volledig. Dat is iets anders dan kijken vanuit de getuige positie, al is dat vaak een tussenstap waar je doorheen gaat.
Het voelen helpt je losmaken van het denken en de getuige positie kan je helpen om je los te maken van het voelen. Terwijl de gevoelens en gedachten gewoon hun weg vervolgen, zodat ze niet gebypasst worden. Je zou kunnen zeggen dat het kijken vanuit de getuige positie vergelijkbaar is met het kijken vanuit het voelen en het denken. Al is het al vele malen lichter en zit er al veel minder ruis en kleur in. Desondanks vraagt het kijken vanuit de getuige positie nog steeds moeite. Zodra je aandacht verslapt zak je weer terug in dualiteit, in de ego-wereld. De getuige positie vraagt dus een subtiele persoonlijke wilskracht, wat de illusie van afscheiding en dualiteit intact houdt. Maar laat dit je niet ontmoedigen! Je kunt het als een belangrijke fase zien waar je doorheen gaat en wat zijn functie heeft!
Heen en weren
In het begin zal de neiging tot controle nog regelmatig opkomen en je aandacht weer terug proberen te leiden naar het denken en je hoofd. Ik noem dat het heen en weren. Maar juist doordat je nu voelt wat er zich in je lichaam afspeelt merk je de spanning (nee-gevoel) die het weren (verzet) geeft. Het is het signaal dat je bewust maakt dat je in verhalen van de persoon, de golf, bent geklommen die je angstig en gestrest maken. Door die gevoelens te ontmoeten in je hart en oceaan-zijn, en door de verhalen van daaruit te doorzien, vinden ze eindelijk een thuis waarin ze kunnen ontspannen. In dat ontspannen versmelt je ‘ik-gevoel’, inclusief uiteindelijk ook de getuige positie, in een precies bij jou passend tempo met de volledigheid.
Mocht je meer willen weten en vooral ervaren over het samenvallen van doen en zijn dan zou ik je de meditatieve talks willen aanraden die je van me op YouTube kan vinden en natuurlijk het boek ‘Van doen naar zijn’. En mocht je dagelijks een tekstje van me willen lezen om je bij dit proces te inspireren en bemoedigen dan kun je me naast de gebruikelijke sociale media op telegram vinden>> Een donatie is ook altijd welkom en is hier mogelijk, mijn dank!
Liefs,
Linda